Wiadomo nie od dziś, że Azjaci są mistrzami horrorów, potrafią straszyć, jak mało kto. Wiedzą to organizatorzy Azjatyckiej Nocy Grozy, która tradycyjnie odbywa się w Kinie Muranów pod koniec października. Ten maraton filmów grozy jest też zapowiedzią Festiwalu Pięciu Smaków, który odbywa się pod koniec listopada i prezentuje azjatycką kinematografię. W zeszłym roku mieliśmy okazję być oficjalnym napojem festiwalowym, w tym roku – zagościliśmy tylko podczas  Azjatyckiej Nocy Grozy, nim wprowadzono restrykcje związane z koronawirusem.

W tym roku podczas Azjatyckiej Nocy Grozy prezentowane były trzy filmy, dwa z Korei Południowej i jeden z Indonezji.  „Półwysep” w reżyserii Yeon Sang-ho, to opowieść o Korei, która została doszczętnie opanowana przez zombie i odizolowana od reszty świata. Pozostały w niej jednak rzeczy, na które wielu ostrzy sobie zęby – na przykład ukryte w opuszczonej ciężarówce torby z dwudziestoma milionami dolarów. Jung-seok dostaje zadanie odzyskania cennego ładunku. Okazuje się jednak, że na objętym ścisłą kwarantanną terenie oprócz nieumarłych mieszka ktoś jeszcze.

Córka przeklętej ziemi, w reżyserii Joko Anwar – to historia młodej dziewczyny Mayi, która wraca do rodzinnej wioski z myślą o czekającym tam na nią być może spadku. Wyprawa do ponurego domu, ukrytego w gęstej jawajskiej dżungli, już na dzień dobry zrodzi kilka niepokojących pytań: gdzie podziewają się miejscowe dzieci? Dlaczego na cmentarzu jest tak wiele grobów? I czemu mieszkańcy są tak mało gościnni? Joko Anwar, jeden z najbardziej oryginalnych twórców kina gatunkowego, łączy elementy slashera, horroru folkowego i okultystycznego, tworząc film solidny, klimatyczny oraz, co najważniejsze, bardzo straszny.

Kropla piękna, reż. Cho Kyung-hun to natomiast adaptacja popularnego sieciowego komiksu. To przykład kwitnącej w ostatnich latach autorskiej, niezależnej koreańskiej animacji. Przeznaczona zdecydowanie dla dorosłego widza fabuła to połączenie mrocznej surrealistycznej baśni i krwawego body-horroru, a zarazem druzgocąca satyra na niebotycznie wywindowane standardy piękna w dzisiejszej Korei i internetowo-medialną kulturę opartą na wygładzonych do granic możliwości wizerunkach.

Jak co roku wystraszonych horrorami widzów ratowaliśmy napojami Wild Grass.